27 november

27 november
We verlaten ons gigantische appartement, we hebben van alle luxe niets gebruikt. Om 10.00 zitten we weer op de weg, de route om de stad te verlaten gaat beter dan om de stad in te komen. Maar de ruitenwissers gaan vaak aan terwijl het niet regent. Ik durf er niet meer om te lachen want anders word ik uit de auto gezet, ik heb nog geen ontbijt gehad en daar heb ik wel zin in. Ik bedenk van alles en een sandwich met gebakken beef dat lijkt me wel wat.
Maar we rijden en rijden en dan roep ik stop, Herman stopt met gierende remmen en dan blijkt het café gesloten te zijn. We gaan weer verder en dan lijkt er toch een café aan te komen en warempel ze hebben sandwich met beef, nou is het resultaat niet wat ik verwacht had maar we moeten toch iets eten. Het landschap hier op het Noordereiland is wat ruwer maar toch ook heel erg mooi.
Onderweg zie ik een klein stalletje waar ze mossels en oesters verkopen en daar neem ik een dozijn oesters en peuzel die op mijn gemak op, er blijven er nog een paar over en die neem ik mee.
We komen uit in Coromandel, een plaats aan de kust en deze plaats bestaat uit een hele lange straat met aan beide zijde winkels, restaurants en barretje etc. We hebben dit zo gezien dus een plan van aanpak. We gaan naar het informatie centrum en vragen wat we nog kunnen doen, er kan veel maar het is al 14.00 . De enige optie is een reisje met een boemeltreintje tenminste zo ziet het eruit.

We nemen eerst een kop koffie en bekijken de opties, doorrijden en dan misschien in een nog kleiner stadje uit te komen of blijven we hier en gaan we met die boemeltrein weg. We strepen een en ander weg en we beslissen dat we blijven. Op zoek naar een hotel/motel. Internet is dan de meest gemakkelijke weg om iets te vinden wat wij goed vinden. We vinden iets wat ons aan staat en rijden daarheen. We zien de kamer en we blijven. We hebben al wat opties bekeken waar we graag willen eten dus op weg naar het boemeltreintje.
Hoever is het lopen vraag ik aan Herman, oh dat valt wel mee en hij laat mij de kaart zien, stukje verderop en dan om de hoek. Ondertussen blijkt het 3 km te zijn. Heuvelachtig, omhoog en weer omlaag. Hoever is het nog, nou ik denk 500 meter, zegt hij. Maar ik heb mijn twijfels hierover en ja hoor dat is 1.8 km verder.
Maar we zitten veel in de auto en om te mogen dineren moet er ook wat verbruikt worden, zo hou ik het mijzelf voor. En dan zijn we er, een plek uit 1973 waar destijds een pottenbakker is neergestreken die een stuk land had gekocht voor de aarde die hij nodig had. Maar om zand te halen had hij transport nodig en is hij begonnen met een rails aan te leggen om zo zand uit de bergen te transporteren.
Het is een geweldige tocht en hoe het allemaal aangelegd is, door een dicht begroeide berghelling, overal staat en ligt zijn kunst . De trein moet eerst een stuk vooruit op bepaalde punten, dan stapt de machinist uit moet de wissel omzetten, dan weer een stukje terug en dan de andere route. De eigenaar is dit jaar overleden, heeft in een kist zijn laatste reis gemaakt per trein naar het hoogste punt en is halverwege daar begraven. Het was heel indrukwekkend en had dit niet willen missen. We kopen nog een plastic regenjas want het zou koud en regenachtig worden op die trip maar we hebben deze niet nodig gehad.

Maar als we teruglopen naar het stadje komt de regen er met bakken uit. We trekken de regenjas aan en de kleur is wit, die van mij komt tot op de grond en we lijken op mannen in witte pakken. Ik moet uitkijken dat ik niet over die jas struikel en we komen aan bij een pub, even drogen en beslissen wat we doen met het avondeten, iets simpels uit de pub of naar het beste restaurant van de stad. Een biertje drinken is leuk in de pub maar voor de rest zie ik het niet zitten. We brengen de jassen naar ons motel want dat ligt ook op die weg, Ik tut me wat op en we lopen naar het restaurant.
En, de stad is weer leeg. We hebben gisteren ons hart op kunnen halen in Auckland en daar zullen we het voor de rest van de week mee moeten doen. Het restaurant zit vol en ze hebben nog een tafel over, we hebben weer een geweldig diner maar tegen 21.00 staan we weer buiten en dan is de straat helemaal leeg.
Terug naar het Motel en dan nog wat dingetjes doen zoals de koffer openmaken en zorgen dat de reistassen zo aangepast worden zodat we de koffers niet telkens hoeven mee te sleuren. We skypen even met ma en pa, de tv staat aan en het geluid oorverdovend hard. Ik ben ondertussen bezig met mijn dagelijks reisverhaal op mijn tablet en dan hoor ik mijn houthakker boven de tv uit. De koffers staan nog zoals we ze om 15.00 hebben neergezet, Ik zet een kopje thee voor mijzelf en ik laat de koffer voor vandaag ook gesloten. De wekker loopt om 08.30 af en dan hebben we alle tijd voordat we onze reis weer voortzetten.