5 november

5 november
Wij verlaten ons hotel en zijn verbaasd dat we niet met de stroom mensen worden meegetrokken , waar zijn al die mensen van de afgelopen dagen? We gaan brunchen en dat gaat veel tijd kosten want heel veel zaken zijn dicht. Maar uiteindelijk lukt het ons om een piep klein restaurantje te vinden.

Alles is klein, de tafeltjes zijn zo klein en staan op zo’n korte afstand van elkaar dat je gaat geloven dat Hobbits bestaan, maar die leven ook niet hier maar in NZ. We gaan zitten en bestellen sandwiches, ik durf met mij stoel niet ver naar achter te gaan anders beland ik 4 treden lager. Zo’n verhaal heb ik al in Canada gehad waarvan Herman een hele nacht in het ziekenhuis heeft gelegen dus we houden het recht.

We gaan op zoek naar een nieuwe zonnebril voor Herman, zij Seviallaanse heeft hij ergens laten liggen en nu moet er een uit Sydney worden aangeschaft. Dit gaat niet zo snel. Wat is verder het PVA voor vandaag? We moeten niks, we hebben een Opal kaart voor bus, trein en boot en we besluiten met de boot weg te gaan.

We willen graag een zelfde foto maken net zoals onze Koning en Koningin. We steken over met de boot en we vinden het bankje waar deze foto gemaakt is, ik zit nu echt met mijn billen op dezelfde plek als waar Maxima gisteren heeft gezeten, een paar vriendelijke jonge Deense meiden maken onze foto en zij zijn onder de indruk van ons koningshuis. Wij zijn absoluut niet koningsgezind maar wel helemaal weg van “onze” Argentijnse Maxima.

We nemen nog een paar maal de boot en gaan richting The Opera om ergens te gaan dineren, ik kan door de bomen het bos niet zien qua sterren restaurants dus we doen het op gevoel. Bij de oesterbar aan de haven staat een rij te wachten en wij sluiten aan. Dit duurt ongeveer een half uur en dan zijn wij aan de beurt. Wij bestellen ons eten en het begint aardig te schemeren.

Op de tafels staan lichtjes maar die lopen op batterijen. Herman probeert ons lichtje aan te maken. Het lampje ziet er uit als een ei, hij schroeft de zilveren onderkant eraf, ziet dan een waxinelichtje, een batterij en dan liggen alle onderdelen los op tafel. Een serveerster komt naar ons toe en vraagt wat hij aan het doen is. Herman antwoordt dat hij graag wat licht wil op tafel maar hij krijgt het lampje niet aan. Oh, dat doen wij met een afstandsbediening zegt de serveerster en voordat Herman het lampje weer in elkaar geschroefd geeft het ei al licht.
We zijn op tijd terug in ons hotel, morgen op tijd eruit want we gaan de van Gestel’s down under bezoeken.