30 oktober

30 oktober
Via een hele grote omweg van meer dan een uur kunnen we Noosa Heads verlaten, vandaag zijn alle wegen afgesloten vanwege een triatlon. We gaan naar de goldcoast, ongeveer 300 km rijden.
Al met al een lange weg en tegen 14.30 zijn we op de plaats van bestemming.

We gaan de camper tocht door NZ herzien, we afmaken de afstanden korter want anders ben je veel aan het rijden en kom je laat aan op een campingplaats. Ik durf nog steeds niet te rijden en daarom “rij” ik met Herman mee en zit ik mee en dan vastgeplakt op mijn stoel.

Het is hier aan de Goldcoast wat frisser maar nog steeds heerlijk. De camper staat onder een boom en deze keer een boom met bladeren. Er komt een vrachtwagen aanrijden met daarboven op een camper ter grootte van 2 caravans, je verwacht een hele familie maar komen slechts 2 mensen uit de truck. We kunnen via deze camping plaats nergens naar toe lopen dus dan hoeft er ook geen keuze gemaakt worden. De was hangt aan de centrale washangpunt en nu gaan we doen wat iedereen hier doet en dat is zitten in een stoel.

Ik mag koken met de spullen die ik nu nog over heb en dat is veel teveel. Ik kan ook niet inkopen hè, er ligt nog een lekker stuk vis en dat snij ik in dunne lapjes, wat gekookte krieltjes die ik bak met paprika, bacon, een flinke scheut rode peper pasta. Het smaakt prima maar er blijft nog het een ander over. Misschien kan ik wat buren uitnodigen, stel je voor een paar van die gekke Nederlanders die je te eten vragen, maar dan ben ik het wel kwijt.
Er lopen een paar kiwi’s voor onze deur, die denken wat te kunnen snoepen van ons avondmaal. Het zijn vreemde vogels en zo lopen er hier heel veel van.

We gaan de stad met de bus, dat is een wonder want dat hebben we nog niet meegemaakt dat we met het openbaar vervoer weg kunnen komen. Om nu de hele middag/avond voor die hut te blijven zitten daar word je ook simpel van. En toch, er gebeurt niet veel op zo’n camping.

Nadat we terug zijn gekomen van de stad ben ik nog zojuist naar de gemeenschappelijke toiletruimte geweest en dan kun je zomaar verdwijnen bedacht ik. Vaak genoeg van die films gezien dat iemand niet meer terug komt, ontvoert vanuit het toilet en mijn fantasie slaat op hol, het zal me maar overkomen dat er nu iemand binnenkomt met andere bedoelingen dan op de wc te gaan zitten.

En dan, hè bah, ik durf de deur naar buiten niet open te maken. Ik ben helemaal alleen op die gemeenschappelijke ruimte, volgens mij hoor ik iets. Ik pak mijn zaklamp uit mijn tas en hou die in de aanslag. Ook weet ik de weg niet meer te vinden naar onze camper, ik ben nachtblind en die zaklamp schijnt maar een meter voor mij uit. Wat doe ik? Blijf ik staan en ga ik roepen of gedraag ik me en doe ik net alsof ik niet bang ben, het fluitje van Josi hangt aan Herman zijn broekriem, dus dat kan ik niet gebruiken.
Schouders recht, hoofd omhoog en o wee degene die nu voor mijn voeten loopt. Dan loop ik in een keer goed naar onze camper. Verder is het akelig stil, ik blijf nog even buiten zitten en ik hoor en zie van alles ritselen op de grond. Aangezien we geen buitenverlichting hebben ben ik er klaar mee, ik wil geen mieren, spinnen etc in mijn broek, mijn benen zijn al aangevreten. Naar bed en morgen gaan we naar Janet, een hele goede vriendin van mijn zus. Ons eerste bezoekje sinds we hier in Australië zijn.