26 oktober

26 oktober
Gisterenavond had Herman geen zin in avondeten terwijl ik een gruwelijk lekkere steak had liggen. Maar zo tegen 20.00 was hij wel toe aan iets te eten, het gerommel in zijn buik was verdwenen en hij was niet meer misselijk., Hij had van de buurman gehoord dat een koel glas witte wijn zou helpen na zijn zeereisziekte en dat kon hij later beamen.

Toen ben ik aan de slag gegaan, ik had nog wat groene asperges liggen en helaas was geen enkele pan lang genoeg dus heb ik ze in een koekenpan gekookt. De steak gekruid en op vol gas gebakken want de steak wilde ik net als op de BBQ dicht schroeien met een heerlijk korstje erom heen. Het ging perfect totdat er een alarm begon te rinkelen, de rookmelder, maar waar zit dat ding? Ik had me daar nog niet erg in verdiept en riep naar Herman;” waar zit de rookmelder? “. Boven het bed, was zijn antwoord. Ik plof op het bed maar krijg het knopje niet gereset. Herman, help, roep ik. Ik krijg het niet uit. De steak staat inmiddels nog op vol vuur te bakken en zo komt ook de stoom van de asperges er nog bij, maar Herman weet het alarm stil te leggen.

We eten een perfect gegaarde steak, het mes valt er door heen. De asperges heb ik op smaak gemaakt met the originel Ceasar’s dressing, ook dit was een heerlijke avond, druk met al die jonge backpackers.
Vandaag rijden we door naar een national park (Palmerston), we zijn een dag eerder vertrokken uit Arlie beach en het plan van aanpak moet worden bijgesteld, ja Berry PVA kan afwijken hè?

We zitten nu in de middle of nowhere, een prachtig uitgestrekte campground, mooie natuur en we kunnen zo naar het strand lopen. Er lopen en vliegen vreemde vogels rond. Er staan niet zoveel campers maar wat er staat is van een hoog grijs gehalte. Er lopen een paar eenden rondom ons heen, zij weten niet dat ik kan koken en dat ik dol ben op eend, hahaha. Peking eend smaakt niet verkeerd.
We hebben wel wifi maar geen gsm verbinding, dan kunnen we ook niet op Internet . Zo wordt het een hele rustige middag/avond. De was zit in de machine. We gaan nu echt camperen , het is het in de “wildernis” en er is geen verlichting aanwezig op het terrein. De zaklamp in de tas, het kompas hangt aan Herman zijn riem, we zijn op alles voorbereid

. Er mag een groot kampvuur gemaakt worden maar nu hebben we geen hout, we willen wel BBQ, we hebben 2 zakken met kooltjes maar BBQ gebeurt hier in het openbaar op een wokplaat. We mogen wel op de grote open vuurhaard bbqen maar we hebben geen los rooster bij ons, we laten het hele BBQ verhaal maar achter ons en zetten na 13 dagen de kooltjes op het gratis tafeltje bij de campingorganisitie.

We hangen de was op en lopen via een vuurvliegen pad naar de zee, en dan krijgen wij een gevoel van vrijheid te zien. Kilometers lang en 1 km breed naar de zee is geen mens te bekennen, we staan helemaal alleen op het strand, dit is zo overweldigend dat we er stil van worden. Het hele strand is schoon, geen rommel, plastic of wat dan ook ligt er. We lopen naar de vloedlijn en we blijven staan totdat onze schoenen nat worden. Langzaam lopen we terug en genieten intens van deze beleving.

Dan ineens schiet er een kangoeroe voor onze voeten weg, dit had ik niet verwacht, het was helemaal niet de bedoeling om hier te camperen en hier beleven we hele mooie momenten. Hopelijk komt iemand vanavond op het idee om een kampvuur te maken.

Herman maakt een gin – tonic met komkommer en het roestvrij stalen stampertje van Haydee wordt nu intens gebruikt. Een cadeau van haar voor onze reis. Ook het kompas (van Josi) is al gebruikt want we hadden een discussie waar het westen nu precies lag, en wie had er gelijk? Moi…….het is jammer dat ik nu niet kan skypen anders had ik al skypend rond kunnen lopen en vertellen en laten zien hoe mooi het hier is. Ik heb van alle kleine losse hebbedingetjes maar een notitie gemaakt zodat wij die niet vergeten als we over een week de camper weer inleveren. In NZ reizen we ook weer 14 dagen met de camper.

Inmiddels is het bijna 19.00 en pikdonker, ik moet nog koken, je ziet geen hand meer voor ogen. Er brand een citronella kaars op tafel, de zaklamp ligt ernaast en Herman is aan het prutsen met sim kaarten om verbinding te krijgen. Inmiddels hebben we ook al een Australiërs gsm nummer. Ik mag dadelijk nog koken maar geniet nog van het buiten zijn. We blijven zolang mogelijk daar zitten. De meeste mensen gaan naar binnen en gaan naar bed want ik zie geen licht of tv meer branden.

We genieten intens van de sterrenhemel en ik krijg les in sterrenkunde. Tegen 21.00 liggen we erin, gordijnen open zodat we naar buiten kunnen kijken. Een dag met een gouden randje