25 oktober
Door: Annette
Blijf op de hoogte en volg Annette en Herman
25 Oktober 2016 | Australië, Airlie Beach
25 oktober
Om 7.20 zijn we bij de boot die ons naar het Great Barrier reef brengt. Een hele korte nacht maar we hebben 2 uur varen voor de boeg en ik kan nog een uiltje knappen aan boord. Alles verloopt soepel en op tijd kiezen we het ruime sop. Na 1 uur wordt de zee wat wilder en dat merkt Herman in zijn buik, hij wordt aardig misselijk en gaat op het achterdek buiten zitten waar nog meer mensen zitten met hetzelfde euvel. Hij heeft pillen voor zeeziekte ingenomen maar dat helpt niet echt.
Aan boord krijgen we van een paar stewards uitleg wat te doen te doen als er iets gebeurd, het zwemvest wordt geshowd en ook waar de uitgangen zijn etc. voordat we werkelijk gaan snorkelen krijgen we instructies mee wat te doen als we in paniek raken, alle personen aan boord moeten meedoen en zo zitten we met zo’n allen met de handen in de lucht paniek uit te beelden, zo ook als het oké is en wanneer het niet goed gaat, het lijkt veel op een slechte scène uit Mr Bean.
Maanden geleden ben ik op zoek gegaan naar de juiste strand outfit waar ik me goed in voel. Bikini is uit den boze, maar badpak of tankini is een goede optie. Ik pas van alles maar al deze opties zijn het niet echt voor mij. Dan valt mijn oog op een mooi badpak jurkje, corrigerende onderdelen zijn er in verwerkt, een bijpassende pareo, slippers en zonnebril en ik ben gelukkig. Badpak heb ik al aan, slippers en zonnebril op, strandtuniek en zo arriveer ik op het ponton om te gaan snorkelen. Maar op het ponton wordt mij duidelijk dat ik een wetsuite aan moet, iedereen, ook ik. Er zijn kwallen in het water en die prikken, nu kom ik op het land ook vaak kwallen tegen maar daar hoef ik geen wetsuite voor aan te trekken.
Helaas, ik krijg er een aangereikt, ik vraag:” one size fits all”? yes, one size fits all. Ik geloof er niet veel van en ga proberen dit ding aan te trekken, daar gaat mijn zorgvuldig bij elkaar uitgezochte badkleding. Ik begin met mijn benen en probeer het pak naar boven te wurmen, met mijn lengte van 1.53 is daar geen rekening mee gehouden, waar blijf ik in godsnaam met de overige been lengte. Ik kijk om mij heen en zie meer kleine mensen en het ziet er niet uit, ik hou pak over, in de lengte wel te verstaan. Dan mag het pak verder naar boven en voordat ik het bijna tot boven aan heb aangetrokken, de resten van mijn elegante jurkje er in proppend, merkt Herman fijntjes op dat Ik de rits aan de voorkant heb zitten en die moet aan de achterkant. De wetsuite weer uit en de strijd begint opnieuw.
Als ik het pak aan heb verbied ik Herman om ook maar een foto van mij te maken in deze outfit. We moeten naar een trap lopen, zwemvliezen in de hand want daar kun je niet mee lopen, nou dat snap ik ook wel, duikbril wordt ingespoten de zwemvliezen aan maar dan wil een jongedame een foto van ons maken, ik roep, maar dan vanaf borsthoogte. Ik heb die foto nooit bekeken na afloop, veel zal het niet geweest zijn, stel je voor, in wetsuite, flippers aan en duikbril op. Dat is toch geen foto die je bij je moeder in een zilver lijstje op de dressoir neer zet.
We gaan het water in en snorkelen een tijdje helaas is het niet mogelijk om boven het koraal te zwemmen, de waterstand daar is te laag. Op een gegeven moment heb ik het wel gezien, mijn neus doet zeer in die duikbril, doordat er wat zout water is binnenkomen loopt het zout in mijn oog en die begint te tranen. Ik ga eruit, ik heb gesnorkeld in curaçao, Thailand en Egypte en nu hier in Australië, en om heel eerlijk te zijn was Egypte het meest spetteren plekje.
We gaan met een boot weg waarmee we onder water kunnen kijken en luieren nog op het ponton, er is een lunch en we genieten hiervan. Ik trek mijn wetsuite uit en heb nu mijn perfect bij elkaar uitgezochte badkleding aan. Tegen 15.00 vaart de boot weer uit, 2 uur terug. Herman neemt zijn pilletjes in en nog geen 20 min. later zit hij en nog vele anderen weer op het achterdek, de lunch heeft hij weer in een zakje gedeponeerd, recycling noemt men dit tegenwoordig en ik heb geen kind meer aan hem. Ik zit binnen en kijk angstig naar de hoge golven die inmiddels zijn op komen zetten, de catamaran wordt van links naar rechts gegooid en ik zie me al bibberend drijven zoals in de film Titianic. Zou er dan wel tijdig hulp komen?
Om 7.20 zijn we bij de boot die ons naar het Great Barrier reef brengt. Een hele korte nacht maar we hebben 2 uur varen voor de boeg en ik kan nog een uiltje knappen aan boord. Alles verloopt soepel en op tijd kiezen we het ruime sop. Na 1 uur wordt de zee wat wilder en dat merkt Herman in zijn buik, hij wordt aardig misselijk en gaat op het achterdek buiten zitten waar nog meer mensen zitten met hetzelfde euvel. Hij heeft pillen voor zeeziekte ingenomen maar dat helpt niet echt.
Aan boord krijgen we van een paar stewards uitleg wat te doen te doen als er iets gebeurd, het zwemvest wordt geshowd en ook waar de uitgangen zijn etc. voordat we werkelijk gaan snorkelen krijgen we instructies mee wat te doen als we in paniek raken, alle personen aan boord moeten meedoen en zo zitten we met zo’n allen met de handen in de lucht paniek uit te beelden, zo ook als het oké is en wanneer het niet goed gaat, het lijkt veel op een slechte scène uit Mr Bean.
Maanden geleden ben ik op zoek gegaan naar de juiste strand outfit waar ik me goed in voel. Bikini is uit den boze, maar badpak of tankini is een goede optie. Ik pas van alles maar al deze opties zijn het niet echt voor mij. Dan valt mijn oog op een mooi badpak jurkje, corrigerende onderdelen zijn er in verwerkt, een bijpassende pareo, slippers en zonnebril en ik ben gelukkig. Badpak heb ik al aan, slippers en zonnebril op, strandtuniek en zo arriveer ik op het ponton om te gaan snorkelen. Maar op het ponton wordt mij duidelijk dat ik een wetsuite aan moet, iedereen, ook ik. Er zijn kwallen in het water en die prikken, nu kom ik op het land ook vaak kwallen tegen maar daar hoef ik geen wetsuite voor aan te trekken.
Helaas, ik krijg er een aangereikt, ik vraag:” one size fits all”? yes, one size fits all. Ik geloof er niet veel van en ga proberen dit ding aan te trekken, daar gaat mijn zorgvuldig bij elkaar uitgezochte badkleding. Ik begin met mijn benen en probeer het pak naar boven te wurmen, met mijn lengte van 1.53 is daar geen rekening mee gehouden, waar blijf ik in godsnaam met de overige been lengte. Ik kijk om mij heen en zie meer kleine mensen en het ziet er niet uit, ik hou pak over, in de lengte wel te verstaan. Dan mag het pak verder naar boven en voordat ik het bijna tot boven aan heb aangetrokken, de resten van mijn elegante jurkje er in proppend, merkt Herman fijntjes op dat Ik de rits aan de voorkant heb zitten en die moet aan de achterkant. De wetsuite weer uit en de strijd begint opnieuw.
Als ik het pak aan heb verbied ik Herman om ook maar een foto van mij te maken in deze outfit. We moeten naar een trap lopen, zwemvliezen in de hand want daar kun je niet mee lopen, nou dat snap ik ook wel, duikbril wordt ingespoten de zwemvliezen aan maar dan wil een jongedame een foto van ons maken, ik roep, maar dan vanaf borsthoogte. Ik heb die foto nooit bekeken na afloop, veel zal het niet geweest zijn, stel je voor, in wetsuite, flippers aan en duikbril op. Dat is toch geen foto die je bij je moeder in een zilver lijstje op de dressoir neer zet.
We gaan het water in en snorkelen een tijdje helaas is het niet mogelijk om boven het koraal te zwemmen, de waterstand daar is te laag. Op een gegeven moment heb ik het wel gezien, mijn neus doet zeer in die duikbril, doordat er wat zout water is binnenkomen loopt het zout in mijn oog en die begint te tranen. Ik ga eruit, ik heb gesnorkeld in curaçao, Thailand en Egypte en nu hier in Australië, en om heel eerlijk te zijn was Egypte het meest spetteren plekje.
We gaan met een boot weg waarmee we onder water kunnen kijken en luieren nog op het ponton, er is een lunch en we genieten hiervan. Ik trek mijn wetsuite uit en heb nu mijn perfect bij elkaar uitgezochte badkleding aan. Tegen 15.00 vaart de boot weer uit, 2 uur terug. Herman neemt zijn pilletjes in en nog geen 20 min. later zit hij en nog vele anderen weer op het achterdek, de lunch heeft hij weer in een zakje gedeponeerd, recycling noemt men dit tegenwoordig en ik heb geen kind meer aan hem. Ik zit binnen en kijk angstig naar de hoge golven die inmiddels zijn op komen zetten, de catamaran wordt van links naar rechts gegooid en ik zie me al bibberend drijven zoals in de film Titianic. Zou er dan wel tijdig hulp komen?
-
25 Oktober 2016 - 12:07
Herman:
Deze trip naar de Great Barrier Reef verliep voor driekwart prima, alleen de terugreis was een ramp. Ik heb nog geprobeerd om de lunch keurig netjes weer in beschikbare zakjes te stoppen maar heb daarna besloten dat ze toch niet meer voor consumptie geschikt waren en heb de 3 zakjes maar in de container gegooid.
Ik had me ontzettend veel voorgesteld van de GBR, maar helaas was het eb (de diepte was ongeveer een halve meter boven het koraal) en mochten we er niet overheen zwemmen. Daardoor viel het tegen in vergelijking met andere koraalriffen die we ooit bezocht hebben.
Terwijl ik dit schrijf is de zeeziekte weer aan het zakken dankzij onze buurman die een goede tip gaf: een koel glas witte wijn! Nou dat is bij mij niet aan dovemansoren gezegd en het werkt! Morgen rijden we verder naar het zuiden, waar we precies zullen stoppen weten we nog niet. Gepland staat ruim 400km maar we willen die afstand delen. -
25 Oktober 2016 - 12:35
Sandra:
Wat jammer! Wij hadden ook erg hoge golven en veel mensen moesten, ondanks de pillen die wij kregen, toch nog overgeven. Maar ter plekke heb ik genoten. Grote schildpadden, die onder mij doorzwommen en de meest mooi gekleurde vissen. Helaas voor jullie!! -
25 Oktober 2016 - 13:32
Annette En Herman Vroomen:
Tegen de tijd dat ik dit laat publiceren in een boekvorm wordt alles aangepast. ik probeer overal op letten qwa NL maar dit programma maakt zijn eigen tekst en ik zie dit niet altijd. -
25 Oktober 2016 - 14:21
Ria Van Gestel:
Ik ben benieuwd wat je nog meer tegenkomt, dus op naar de volgende hindernis.
Tenslotte moet het wel in het zilveren lijstje passen. Dus doe je best. -
26 Oktober 2016 - 15:29
Marie-Helene:
Dag zus en co, we kijken iedere keer weer uit naar een volgend verslag, zoals vele met ons, leuk! Aanstaande zaterdag ben ik om 14.00 uur thuis, is er dan een mogelijkheid tot skypen? Ik denk nl. Dat het dan bij jullie zo rond 24.00 uur is en heb je wel internet?
Ik hoor het wel, liefs je zusje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
