Zaterdag 15 oktober
Door: Annette
Blijf op de hoogte en volg Annette en Herman
15 Oktober 2016 | Nederland, Amsterdam-Zuidoost
Zaterdag 15 oktober,
Ik sluit met een diepe zucht mijn mintgroene koffer en zet de ingebouwde weegschaal van mijn koffer op ON en til dan langzaam de koffer op. Met één oog kijk ik naar de weegschaal en ja hoor nog 1 kilo kan erbij. 23 kilo is het maximum wat ik mag vervoeren naar Australië, in mijn ogen een onlogisch gewicht. 30 kilo mag ik meenemen naar Singapore maar als ik verder richting Brisbane wil vliegen dan moet ik er 7 kilo uitgooien. Waar laat ik 7 kilo aan kleding?
Dus, koffer weer open en ik werp een blik op een grote stapel kleren die ik her en der verspreid heb liggen door mijn kamer, ik mag nog ‘n keus mag maken van 1 kilo, Ik weeg apart de kledingstukken die ik nog mee wil nemen maar dat red ik niet met die ene kilo. Jurken, tunieken, vesten, ik wil alles meenemen maar dat kan niet. Ik kijk wanhopig om mij heen, help, wat gaat het worden? Terwijl ik rond kijk door mijn berg kleding zie ik iets liggen waarvan ik spijt krijg als ik deze niet in mijn koffer stop. Mijn verrekijker, ik zie de dolfijnen en potvissen al voor mijn ogen opspringen en dan geen verrekijker bij me, nee dat kan niet. Op elke reis ‘vergeten’ we de verrekijker in te pakken en telkens roep ik ; “waar is de verrekijker ?”. 947 gram weegt deze, mijn probleem van die ene kilo is opgelost. Ik schraap alle kleding bij elkaar en ik open mijn kastdeur en prop alles erin, duw de deur snel dicht zodat alles binnen blijft, over 2 maanden zie ik wel verder.
Koffer weer dicht, weegschaal op ON zetten en ja hoor nog 53 gram over. Dan kan ik……, nee er kan niets meer bij. Koffer gaat dicht en blijft dicht. Dit probleem is opgelost.
Maar nu heb ik nog een tas in te pakken die gaat mee in het vliegtuig. 7 kilo is het maximum. Ik begin opnieuw, toilettasje met allerlei crèmes, make-spulletjes, een kussentje voor in mijn nek, mijn tablet waar mijn hele leven op staat. Schoon ondergoed, sokken en nog een extra tuniek voor als….In deze tas zit geen ingebouwde weegschaal, waarom hebben ze dat niet gedaan? Stom, dus de tas gaat op de badkamer weegschaal, ik gebruik deze zelden voor mijzelf maar is nu wel handig voor mijn bagage.
De tas, 6 kilo en 30 gram. Mooi, die kan zo mee, maar moet mijn handtas hier ook niet bij? Om alle vervelende situaties te voorkomen tijdens de douane doorgang stop ik mijn handtas er maar bij. Ja, dat wordt 8 kilo, verdorie. Het spel begint opnieuw. Een uur verder staat alles klaar, 1 mintgroene koffer met weegschaal, 1 blauwe tas zonder weegschaal en alles bij elkaar 30 kilo.
Mijn oordopjes die al wekenlang op tafel liggen moet ik nog uitproberen. Er zit een stokje bij waarmee je de oordopjes moet aandraaien om ze dieper in je oor te krijgen, “PAS, OP” staat op de gebruiksaanwijzing. Draai ze niet te ver in je gehoororgaan. Ojee, dat is echt iets voor mij. Trek je oor wat links omhoog, duw de dop in je oor en draai aan en laat je oor los. Nou dat gaat niet lukken, al die handelingen met 2 handen? Ik ga het uit proberen in de badkamer voor de spiegel en ja hoor ze zitten. Er steekt nog een stukje uit en dat moet je afknippen, dat laat ik maar zo, ik zie het al voor me dat ik in mijn oor knip, uit ervaring weet ik dat het bloeden dan voorlopig niet te stoppen is. Ik loop naar de huiskamer en zeg op luide toon, “ik heb mijn oordoppen in” , waarop Herman antwoord: ‘hoor je nu iets?’. Ik roep hard en luid “ik versta jou niet, wat zeg je?” Ik raak in een onbedaarlijke lachbui waar ik niet meer uitkom. Bert, zegt Ernie, er zit een banaan in je oor. Wat zeg je Ernie? ER ZIT EEN BANAAN IN JE OOR, zegt Ernie. Wacht even Ernie, dan doe ik die eerst die banaan uit mijn oor.
Ik ben er klaar voor, de trein naar Amsterdam gaat niet probleemloos, in Weert mogen we met de snelbus verder richting Eindhoven. We overnachten in Amsterdam en het restaurant is vanaf 18.00 gesloten. Maar we laten ons niet uit het veld slaan, we zoeken wel een van de andere hotels uit waar we nog kunnen dineren. Rustig in ademen, 4 tellen je adem vast houden en dan weer uit ademen en als je dit regelmatig herhaalt dan houd je alles onder controle. Tegen 19.00 zijn we op onze hotelkamer en zien dat we in een ander hotel kunnen dineren en daar lopen we op af. We genieten van de nieuwe winterkaart met heerlijke gerechten. We lopen terug naar ons hotel en besluiten anders te lopen dan de heenweg en tja dat moeten wij niet doen, eigenlijk moeten we dat nooit doen want wij raken altijd de weg kwijt en nu zijn we het voetpad kwijt, het is donker en ik ben nachtblind, en opeens, ik gil want er loopt iets voor mijn voeten. Ik wil er een schop tegen aan geven maar ik zie op tijd dat het een konijntje is, stampertje . Hij heeft geluk gehad.
Ik sluit met een diepe zucht mijn mintgroene koffer en zet de ingebouwde weegschaal van mijn koffer op ON en til dan langzaam de koffer op. Met één oog kijk ik naar de weegschaal en ja hoor nog 1 kilo kan erbij. 23 kilo is het maximum wat ik mag vervoeren naar Australië, in mijn ogen een onlogisch gewicht. 30 kilo mag ik meenemen naar Singapore maar als ik verder richting Brisbane wil vliegen dan moet ik er 7 kilo uitgooien. Waar laat ik 7 kilo aan kleding?
Dus, koffer weer open en ik werp een blik op een grote stapel kleren die ik her en der verspreid heb liggen door mijn kamer, ik mag nog ‘n keus mag maken van 1 kilo, Ik weeg apart de kledingstukken die ik nog mee wil nemen maar dat red ik niet met die ene kilo. Jurken, tunieken, vesten, ik wil alles meenemen maar dat kan niet. Ik kijk wanhopig om mij heen, help, wat gaat het worden? Terwijl ik rond kijk door mijn berg kleding zie ik iets liggen waarvan ik spijt krijg als ik deze niet in mijn koffer stop. Mijn verrekijker, ik zie de dolfijnen en potvissen al voor mijn ogen opspringen en dan geen verrekijker bij me, nee dat kan niet. Op elke reis ‘vergeten’ we de verrekijker in te pakken en telkens roep ik ; “waar is de verrekijker ?”. 947 gram weegt deze, mijn probleem van die ene kilo is opgelost. Ik schraap alle kleding bij elkaar en ik open mijn kastdeur en prop alles erin, duw de deur snel dicht zodat alles binnen blijft, over 2 maanden zie ik wel verder.
Koffer weer dicht, weegschaal op ON zetten en ja hoor nog 53 gram over. Dan kan ik……, nee er kan niets meer bij. Koffer gaat dicht en blijft dicht. Dit probleem is opgelost.
Maar nu heb ik nog een tas in te pakken die gaat mee in het vliegtuig. 7 kilo is het maximum. Ik begin opnieuw, toilettasje met allerlei crèmes, make-spulletjes, een kussentje voor in mijn nek, mijn tablet waar mijn hele leven op staat. Schoon ondergoed, sokken en nog een extra tuniek voor als….In deze tas zit geen ingebouwde weegschaal, waarom hebben ze dat niet gedaan? Stom, dus de tas gaat op de badkamer weegschaal, ik gebruik deze zelden voor mijzelf maar is nu wel handig voor mijn bagage.
De tas, 6 kilo en 30 gram. Mooi, die kan zo mee, maar moet mijn handtas hier ook niet bij? Om alle vervelende situaties te voorkomen tijdens de douane doorgang stop ik mijn handtas er maar bij. Ja, dat wordt 8 kilo, verdorie. Het spel begint opnieuw. Een uur verder staat alles klaar, 1 mintgroene koffer met weegschaal, 1 blauwe tas zonder weegschaal en alles bij elkaar 30 kilo.
Mijn oordopjes die al wekenlang op tafel liggen moet ik nog uitproberen. Er zit een stokje bij waarmee je de oordopjes moet aandraaien om ze dieper in je oor te krijgen, “PAS, OP” staat op de gebruiksaanwijzing. Draai ze niet te ver in je gehoororgaan. Ojee, dat is echt iets voor mij. Trek je oor wat links omhoog, duw de dop in je oor en draai aan en laat je oor los. Nou dat gaat niet lukken, al die handelingen met 2 handen? Ik ga het uit proberen in de badkamer voor de spiegel en ja hoor ze zitten. Er steekt nog een stukje uit en dat moet je afknippen, dat laat ik maar zo, ik zie het al voor me dat ik in mijn oor knip, uit ervaring weet ik dat het bloeden dan voorlopig niet te stoppen is. Ik loop naar de huiskamer en zeg op luide toon, “ik heb mijn oordoppen in” , waarop Herman antwoord: ‘hoor je nu iets?’. Ik roep hard en luid “ik versta jou niet, wat zeg je?” Ik raak in een onbedaarlijke lachbui waar ik niet meer uitkom. Bert, zegt Ernie, er zit een banaan in je oor. Wat zeg je Ernie? ER ZIT EEN BANAAN IN JE OOR, zegt Ernie. Wacht even Ernie, dan doe ik die eerst die banaan uit mijn oor.
Ik ben er klaar voor, de trein naar Amsterdam gaat niet probleemloos, in Weert mogen we met de snelbus verder richting Eindhoven. We overnachten in Amsterdam en het restaurant is vanaf 18.00 gesloten. Maar we laten ons niet uit het veld slaan, we zoeken wel een van de andere hotels uit waar we nog kunnen dineren. Rustig in ademen, 4 tellen je adem vast houden en dan weer uit ademen en als je dit regelmatig herhaalt dan houd je alles onder controle. Tegen 19.00 zijn we op onze hotelkamer en zien dat we in een ander hotel kunnen dineren en daar lopen we op af. We genieten van de nieuwe winterkaart met heerlijke gerechten. We lopen terug naar ons hotel en besluiten anders te lopen dan de heenweg en tja dat moeten wij niet doen, eigenlijk moeten we dat nooit doen want wij raken altijd de weg kwijt en nu zijn we het voetpad kwijt, het is donker en ik ben nachtblind, en opeens, ik gil want er loopt iets voor mijn voeten. Ik wil er een schop tegen aan geven maar ik zie op tijd dat het een konijntje is, stampertje . Hij heeft geluk gehad.
-
15 Oktober 2016 - 22:19
Herman:
Voor de ingewijden: We hebben nu dus voortaan een stampertje bij ons. Handig voor de citroen in de gin tonic of vergelijkbare drankjes -
15 Oktober 2016 - 23:59
Tiny Linders:
Dag Annette en Herman...AH? -
16 Oktober 2016 - 01:17
Magda:
Happy holidays. There is a lot to see in this harsh but beautiful country. -
16 Oktober 2016 - 04:00
Tamara:
Ik had je een les koffer inpakken moeten geven. Ik kan tegenwoordig met 8 kilo op reis. -
16 Oktober 2016 - 07:43
Marie-Helene:
Dag Herman, proficiat en extra verwend op de vlucht? -
16 Oktober 2016 - 08:01
Ria Van Gestel:
Hoi Herman proficiat en laat je maar lekker verwennen
-
16 Oktober 2016 - 09:06
Annelies En Guus:
hallo Herman,
van harte gefeliciteerd met je verjaardag .We wensen jullie een goede vlucht. -
16 Oktober 2016 - 09:19
Miranda:
Lieve beste Annette en Herman, allereerst hartelijk gefeliciteerd met de verjaardag van Herman. Wat een dag! Op reis naar een super mooie bestemming en dan nog wel als je jarig bent!
Een geweldige mooie tijd, dat al julliemooie dromen uitkomen!
Veel liefs big hug!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
