24 november

24 november
De koelkast zit nog aardig gevuld en vrijdag is onze laatste reis dag met de camper, dan is het kampeer avontuur voorbij. Ik maak als ontbijt wentelteefjes van een paar dikke plakken brood. Wanneer de ene kant gebakken is draai ik de boterham om en beleg deze met kaas en ham. Een goed begin voor de dag, zo kunnen we hier een hele dag op vooruit, de zon schijnt al lekker en het is boven de 20 graden.
Ik trek een jurk aan en mijn onderbenen hebben de waterpokken, helemaal vol met zandvlooi beten en het jeukt ontzettend, als ze nou ook wat vet meezuigen dan is het wat anders en kan ik er nog voor open staan, maar nu zijn ze een ware plaag voor mij. Ik smeer mijn benen goed in met Nestosyl zodat de jeuk minder erg wordt.

Het is bijna 300 km rijden naar Hanmer Springs, dat is te doen maar het gaat via de bergen en er is veel vrachtverkeer vanwege de afgesloten weg langs de kust. Ik krijg geen walvissen te spotten want de plaats van waaruit je die kunt zien is door de beving getroffen. Ook hier weer een heel ander landschap, zo mooi dat we al rijdend foto’s trekken.
Inmiddels zijn we al 39 dagen onderweg. Ik ben een natuurfreak aan het worden, een klein boerderijtje in Zuid Limburg boven op een heuvel met een heleboel dieren, zou dat iets zijn? Schaapjes, een pony, kippen en een paar honden?

We zijn op tijd in Hanmer Springs en de jurk kan weer uit en de lange broek weer aan, 14 graden hier, ook mijn lange kousen aan tegen de vlooien. We staan in een prachtig park, wel heel rustig en we lopen het dorpje in. Het heeft veel weg van een Oostenrijks skidorpje alleen is er niet veel te doen. Ze hebben last van de negatieve berichten vanwege de beving maar hier is niets gebeurd. Ik heb zo’n zin in een kop soep en dan zie ik een leuk restaurantje, By Robbie’s, een verse crème achtige pompoen soep en deze is overheerlijk en pittig op smaak.
We lopen een rondje door het dorpje en we gaan bij een Ierse pub naar binnen, nou daar kun je een kanon afschieten en dan heb je misschien een kans dat je de ober raakt. We vragen aan hem waar de mensen zijn, tja niet overdag maar wel in de avond, oké dan komen we vanavond terug. Volgens Herman wordt het niks maar ik heb er alle vertrouwen in en meestal heb ik ook nog gelijk.

We lopen terug naar onze hut, een mus vliegt naar binnen want die weet natuurlijk dat er altijd iets te eten is en hij heeft nog gelijk ook, een kontje brood heb ik voor hem klaar liggen. Nog 2 nachten in de camper en zaterdag gaan we aan vlucht nummer 7 beginnen naar het Noordereiland in NZ, de droom van onze dochter, maar we gaan dit eerst eens zelf bekijken voordat we toestemming aan haar geven om hier naar toe te emigreren.

Vanaf 26 november tot en met 6 december overnachten we alleen nog maar in hotels en vanaf morgen 25/11 gaan we elke avond uiteten, waarvan 4 dagen op Bali. Deze reis verdwijnt nooit meer uit mijn geheugen, tenminste als mijn geheugen goed blijft werken en daar heb ik nu al mee en dan mijn twijfels over. Volgens mij krijg ik zodra we weer thuis zijn een zakje met broodkruimels mee als ik er alleen op uitga, want ik kan hier nog geen voet buiten mijn camper zetten of ik krijg te horen, “ heb je je broodkruimels bij je?”.

Dadelijk ga ik koelkast koken, er ligt nog lamsvlees, 1 rode paprika, een paar tomaten , een paar tubes met in iedere tube nog een beetje kruiden en noedels die op moeten. Nou daar kan ik wel wat mee. Alle spullen die niet opgaan leg ik morgenavond in een bak in de centrale keuken van de camping en die spullen kunnen dan gebruikt worden door andere reizigers. Dat is het mooie aan deze reis, zowel hier in NZ als in Australië zijn bij de camp sites centrale keukens en daar staat men gezellig met anderen de warme maaltijd te bereiden.

Inmiddels heeft Herman van onze eettafel weer een “episch centrum” gemaakt. De laptop, zijn smartphone en Ipad staan op een rijtje naast elkaar en deze worden gelijktijdig bediend. Waar is de brand?