21 november

21 november
Vandaag gaat niets zoals we het graag willen hebben, regen, geen telefoon of email van het verhuurbedrijf, het gas is op, dit hebben we nodig om te koken, de boiler voor warm water wil niet meer aanspringen, de mist hangt op een paar meter hoog van de grond, geen wandeltocht mogelijk naar Fox Glacier want je kunt niets zien, een helikopter vlucht heeft ook geen zin met dit weer. Misschien is in bed blijven liggen het beste totdat alle problemen vanzelf zijn opgelost.

De lokale garage kan niets voor ons doen maar volgens de monteur kunnen we met die brandende lichtjes op het dashboard rijden. We willen vanavond een keer wild camperen maar is dat wel een goed idee?
Herman neemt telefonisch contact met het verhuurbedrijf en we moeten een ander nummer bellen, daar krijgen we te horen dat er een soort wegenwacht gebeld wordt en voordat deze bij ons is kan dat wel een uur duren, we vertellen waar we staan en dat we even een kop koffie gaan drinken. Een restaurant is aan de overkant en we houden de camper in de gaten, maar na een uur zien we geen auto van de wegenwacht verschijnen, we gaan terug naar de camper en we worden gebeld waar we precies staan want men kan ons niet vinden.
Na een half uur gaat ineen keer de deur van onze camper open en stapt de monteur van het garage bedrijf in want hij is tevens een soort van wegenwacht. En hij kon ons 2 uur terug niet helpen? Hij is wat pissig want hij was al bij de camper geweest en wij waren er niet. Hij klimt in de camper, gelukkig branden de lampjes weer en hij gaat een stuk rijden. Ik ga op de bank achterin zitten wat officieel verboden is omdat ik geen riemen heb. Hij zegt, ligt alles vast, waarop ik ja antwoord en hij begint te rijden alsof hij de broer van Max Verstappen is. En dan opeens remt hij met volle vaart om de remmen uit te testen, dit zijn de zwaarste 5 minuten uit mijn leven. Ik durf me niet meer te bewegen en ik kijk naar de vloer van de camper totdat we weer bij het station aankomen. Ik stap uit en pak mijn tas en zeg heel resoluut, ik ga thee drinken en je komt me maar halen als het gefikst is. De monteur gaat apparatuur halen om het dashboard door te lichten en nogmaals een ritje te maken. Ik ben weg en ga weer in hetzelfde cafeetje zitten.

Wanneer ik weer aan een pot thee zit begint ik te beven, de angst komt er nu uit. Rustig blijven, rustig blijven, poehhhh dat wordt een klus. Het restaurant is inmiddels vol met gasten die aan het lunchen zijn, ik richt mijn aandacht op 3 Aziatische mensen die gaan lunchen. Alles komt in een keer op tafel, de soep, salade, voor ieder goed gevulde broodjes en een bord met friet en gebakken is. Ik kijk met afgrijzen naar die hoeveelheid eten en op wat voor een manier je dit allemaal moet gaan eten. Ze lepelen de soep om en om, van de salade wordt een vork geprikt, van de gebakken vis wordt het korstje verwijderd en ergens anders tussen gedumpt. Het korstje van de kip wordt verwijderd. Een persoon eet snel, gaat naar het toilet en verdwijnt, de 2 overige personen knauwen nog wat en de rest kan weggegooid worden. Als dit soort eten niet tot je favorieten behoord ga dan alsjeblieft op zoek naar een restaurant wat wel bij je eetgewoontes past maar verspil geen voedsel op deze manier.

Maar ik ben wel afgeleid van ons eigen probleem, dan komt Herman binnen en zegt dat we kunnen aanrijden. Is het probleem verholpen? Nou dat niet, maar we moeten door rijden tot aan Greymouth. Daar is een garage op de hoogte van ons probleem en een monteur zal het nakijken. Herman belt nog met het verhuurbedrijf en deze bellen later nog een keer terug. Maar de lampjes branden niet meer en we rijden stug door. De onrust is nog niet uit mijn lichaam, we naderen Frans Jozef Glacier en Herman vraagt of ik die wil bezoeken maar ik wil niks meer op dit moment de rust moet eerst terug.

Wanneer we weer slingerend door de bergen rijden, door de mist en door de regen komt er weer een flauw zonnetje wat sterker en sterker wordt, de lucht klaart op en mijn gemoedsrust komt weer op mijn normale peil. We gaan wild camperen, nou zo wild wordt het niet , we staan aan een riviertje wat we niet kunnen zien, er staat nog een camper maar die zijn meer afwezig dan aanwezig en we zijn vlakbij de garage. We hebben een afspraak voor morgen 09.00, hij haalt de wielen eraf en gaat op zoek naar het euvel. Mooi, dan kunnen wij in het centrum ontbijten en dan zien we wel wanneer we weer kunnen vertrekken.

Ik zit in mijn stoeltje in de zon op de wild kampeerplaats, ik maak wat crackers klaar met de zalm paté en kaas. Ons avond eten bestaat uit noedels met gebakken lamshaas waarvan ik de kruiden heb toegevoegd die bij de noedels horen en maak een saus van 6 tomaten, wat tomatensap, groene curry en citroen gras. Het smaakt uitstekend, dadelijk nog het stadje in en ondertussen worden we gecontroleerd door een man die zicht houdt op wildcampeerders.

We lopen over een brug naar het stadje, waar zijn in godsnaam de mensen gebleven? Wij zijn de enigen die hier rondlopen. Ik ga geld pinnen en dan komt er een Kiwi die ook geld nodig heeft en we vragen waar iedereen gebleven, oh het is maandag dan is het rustig. We willen graag naar een pub of zoiets waar we een kop koffie kunnen drinken en waar we op Internet kunnen. Hij geeft ons een tip, the Ale house. En ja hoor daar zitten 3 man en een paardenkop binnen. Het interieur is geweldig mooi.

Maar, als we vorige week, toen we onze route gingen rijden en we hadden gekozen voor onze geplande route dan hadden we in de aardbeving gezeten en dan hadden we deze hele vakantie anders af kunnen sluiten. Dus, elk nadeel hep zijn voordeel zei een beroemd filosoof.