11 november
Door: Annette
Blijf op de hoogte en volg Annette en Herman
12 November 2016 | Nieuw Zeeland, Akaroa
11 november
Vandaag een echte reisdag, er blijft geen tijd over om de stad nog in te gaan. Onze vlucht naar NZ vertrekt pas tegen 18.35. Het verkeer is erg druk in Melbourne en we kunnen alleen met een busje op het vliegveld komen, we moeten overal heel veel tijd voor nemen. We komen voor middernacht aan in NZ omdat we weer 2 uur vooruit gaan. Dan is het verschil met NL 12 uur, we hebben permissie om tot 12.00 op onze hotelkamer te blijven. Dan even lunchen ipv ontbijt en om 14.00 komt ons busje.
Australië was geweldig, we hebben een hele mooie tijd gehad, gekampeerd en grote steden bezocht, op familie bezoek geweest en gezien hoe zij leven. Nu gaan we naar NZ, het land waar onze dochter haar hart heeft verloren en waar ze ooit hoopt naar toe te emigreren. We gaan het met eigen ogen bekijken en hopen dat we ook daar een hele mooie tijd krijgen.
Het is druk op de weg als we om 14.00 worden opgehaald door het busje. We doen er ruim een uur over om op het vliegveld te komen. In de bus zit een NZ jonge vrouw met haar gekochte nieuwe bruidsjurk. Ze gaat trouwen met een jonge man uit Venlo. Ik zeg, alle goede echtgenoten komen uit NL. We praten over onze trip naar NZ waarop zij ons vertellen dat het heel koud is en zeker tot aan dinsdag. We zullen het zien.
We leveren onze koffers af, Ik zit met mijn koffer op nog geen 20 kilo, dat was 23 kilo en zoveel heb ik nog niet verbruikt aan losse spullen. De grondstewardess vraagt of ik geen batterijen in mijn koffer heb, explosieven en scharen, nee antwoord ik netjes en ik zie het grote koksmes weer voor me tussen mijn lange broeken zitten.
Het gaat voorspoedig, dan door de controle, ik ben al zoveel wijzer geworden dat er niets meer inzit wat er uit moet. Mijn doorzichtige toilettas met precies dezelfde spullen zoals ik vanaf NL ben vertrokken leg ik op mijn handtas en dan opent een dame mijn toilettas pakt mijn tandenpasta eruit en mijn speciale oogremover, dat was een nieuwe fles waarvan 1/3 al op is. Helaas ik moet het inleveren of terug gaan naar de balie, mijn koffer weer opvragen en het daarin doen.
Ik reis al zoveel jaren met deze spullen op deze manier en nu ben ik mijn oogremover kwijt. Ik word hier erg pissig over maar ik weet dat ik daar niets mee bereik. Ik leg haar uit dat deze speciaal voor mijn oog make-up is. Ja, dat weet ik, antwoord zij mij maar het is niet toegestaan. Oké, ik lever het in maar dan heb ik een probleem, ik heb geen reinigingsspullen in mijn koffer zitten dan moet ik weer nieuwe kopen. Ik baal hiervan en loop een beetje in mijzelf te vloeken.
Dan moeten we nog door de douane, blijkt er iets niet goed te zijn met mijn paspoort. Wat nu weer? Ik roep mijzelf tot orde want vriendelijk blijven met een lach op je gezicht daar bereik je meer mee. Herman is al door de douane en roept waarom ik apart moet. Mijn paspoort is niet in orde roep ik, een dame controleert mijn pas , neemt mijn exit pas in die je nodig hebt om NZ binnen te komen en neemt ook die van Herman in. Ik zeg tegen haar, mijn man gaat zonder mij naar NZ, ze kijkt mij lachend aan en ik mag er door. Wat er aan de hand is met mijn pas, Ik weet het nog niet.
Dan komen we door de taxfree shop en ik moet dus nieuwe remover hebben, ik wil een klein flesje remover kopen maar dat is er niet en de verkoopster moet eraan geloven dat ik nog steeds pissig ben, ze kan er niets aan doen een andere verkoopster komt haar te hulp. Ik zie de juiste remover maar 3x zo duur dan mijn eigen merk, ik denk wat kan het mij ook schelen ik heb het nodig en zeg tegen Herman, betaal jij even want mijn Australische dollars zijn op. Is dat spul altijd zo prijzig vraagt hij aan mij, nee normaal betaal ik er niet zoveel voor maar nu wel. De verkoopster adviseert mij om deze remover bij de volgende vlucht in de koffer te doen anders ben ik het weer kwijt.
Ik moet in Singapore heel veel geluk hebben gehad. Anders nog iets vraagt de verkoopster, ja tandpasta want die heb ik ook niet meer en ik wil wel mijn tanden kunnen poetsen. Dat hebben ze niet, ik herinner me tijdig dat ik nog een piepklein tubetje heb vanuit Singapore, sinds ik mijn shampoo vergeten ben spaar ik alle kleine tubetjes en flesjes uit de hotels op en morgen wanneer we inkopen gaan doen in de supermarkt dan koop ik wel weer tandpasta die ook de koffer in moet.
We hebben een heel gesprek met de verkoopster over onze reis en ik bied haar mijn verontschuldiging aan over mijn onuitstaanbare gedrag. Nog 3
vluchten te gaan.
We zien dat onze vlucht een half uur vertraging heeft, er komt nog een half uur bij. Uiteindelijk zitten we in de lucht met een dik uur vertraging, wat maakt het uit we zouden toch al tegen middernacht aankomen dat wordt nu iets later. Het hotel ligt 15 minuten rijden van het hotel en morgen moeten we dezelfde weg weer terug want het camper bedrijf ligt vlakbij het vliegveld. Een hotel vlakbij was gemakkelijker geweest maar daar had WTC op moeten letten en wij uiteraard ook. We laten ons er niet gek door maken. We maken immers een grote reis met een aantal vluchten en dan kan het soms wat anders lopen.
Aan boord blijft er een plek naast ons leeg, Herman gaat aan het gangpad zitten en ik blijf aan het raam zitten. Mijn favoriete plekje, al snel wordt er een warm bakje met eten geserveerd door de stewardess maar niet iedereen krijgt iets te eten. Onze namen worden genoemd en afgestreept op een stukje papier. Ik heb trek besef ik als de geuren ruik, ik open het doosje, noedels met groenten en ei. Ook een van mijn favoriete gerechten maar deze smaakt naar niets, maar ik heb sinds 12.00 niets meer gegeten en tegen 20.00 lust ik de inhoud van dit bakje wel. Nog een klein plakje zompige cake, een glas rode wijn en dit is mijn maal voor vandaag. Het licht in het vliegtuig wordt gedempt en ik ga een boek lezen op mijn tablet.
Tegen 00.30 zijn we geland in Christchurch, door de douane en een snuffelhond controleert nog of je etenswaren etc bij je hebt en natuurlijk zijn er weer Aziatische mensen die van alles in hun handbagage hebben zitten. 400.= boete.
Onze koffers moeten door Xray en dan weer door een controle en dan staan we buiten. Geld pinnen anders kunnen we de taxirit niet betalen en buiten staan busjes die gaan pas rijden op het moment dat deze vol zit.
We komen bij het Motel en gaan zoeken naar kamernummer 9 en die is niet te vinden, ook zou er een briefje op de deur hangen met onze naam en de sleutel onder de mat. Tot aan kamernummer 8 zien we maar geen 9 en daar staan we midden in de nacht en het is tegen 02.00 uur en alles is donker. Ik loop wat rond en Herman roept dat hij 9 heeft gevonden, briefje op de deur : welcome Hermanus Vroomen en de sleutel ligt onder de mat. Regen en 13 Gr. Maar het gaat beter worden. Wij zijn moe van deze dag. Vanaf morgen weer camperen.
Vandaag een echte reisdag, er blijft geen tijd over om de stad nog in te gaan. Onze vlucht naar NZ vertrekt pas tegen 18.35. Het verkeer is erg druk in Melbourne en we kunnen alleen met een busje op het vliegveld komen, we moeten overal heel veel tijd voor nemen. We komen voor middernacht aan in NZ omdat we weer 2 uur vooruit gaan. Dan is het verschil met NL 12 uur, we hebben permissie om tot 12.00 op onze hotelkamer te blijven. Dan even lunchen ipv ontbijt en om 14.00 komt ons busje.
Australië was geweldig, we hebben een hele mooie tijd gehad, gekampeerd en grote steden bezocht, op familie bezoek geweest en gezien hoe zij leven. Nu gaan we naar NZ, het land waar onze dochter haar hart heeft verloren en waar ze ooit hoopt naar toe te emigreren. We gaan het met eigen ogen bekijken en hopen dat we ook daar een hele mooie tijd krijgen.
Het is druk op de weg als we om 14.00 worden opgehaald door het busje. We doen er ruim een uur over om op het vliegveld te komen. In de bus zit een NZ jonge vrouw met haar gekochte nieuwe bruidsjurk. Ze gaat trouwen met een jonge man uit Venlo. Ik zeg, alle goede echtgenoten komen uit NL. We praten over onze trip naar NZ waarop zij ons vertellen dat het heel koud is en zeker tot aan dinsdag. We zullen het zien.
We leveren onze koffers af, Ik zit met mijn koffer op nog geen 20 kilo, dat was 23 kilo en zoveel heb ik nog niet verbruikt aan losse spullen. De grondstewardess vraagt of ik geen batterijen in mijn koffer heb, explosieven en scharen, nee antwoord ik netjes en ik zie het grote koksmes weer voor me tussen mijn lange broeken zitten.
Het gaat voorspoedig, dan door de controle, ik ben al zoveel wijzer geworden dat er niets meer inzit wat er uit moet. Mijn doorzichtige toilettas met precies dezelfde spullen zoals ik vanaf NL ben vertrokken leg ik op mijn handtas en dan opent een dame mijn toilettas pakt mijn tandenpasta eruit en mijn speciale oogremover, dat was een nieuwe fles waarvan 1/3 al op is. Helaas ik moet het inleveren of terug gaan naar de balie, mijn koffer weer opvragen en het daarin doen.
Ik reis al zoveel jaren met deze spullen op deze manier en nu ben ik mijn oogremover kwijt. Ik word hier erg pissig over maar ik weet dat ik daar niets mee bereik. Ik leg haar uit dat deze speciaal voor mijn oog make-up is. Ja, dat weet ik, antwoord zij mij maar het is niet toegestaan. Oké, ik lever het in maar dan heb ik een probleem, ik heb geen reinigingsspullen in mijn koffer zitten dan moet ik weer nieuwe kopen. Ik baal hiervan en loop een beetje in mijzelf te vloeken.
Dan moeten we nog door de douane, blijkt er iets niet goed te zijn met mijn paspoort. Wat nu weer? Ik roep mijzelf tot orde want vriendelijk blijven met een lach op je gezicht daar bereik je meer mee. Herman is al door de douane en roept waarom ik apart moet. Mijn paspoort is niet in orde roep ik, een dame controleert mijn pas , neemt mijn exit pas in die je nodig hebt om NZ binnen te komen en neemt ook die van Herman in. Ik zeg tegen haar, mijn man gaat zonder mij naar NZ, ze kijkt mij lachend aan en ik mag er door. Wat er aan de hand is met mijn pas, Ik weet het nog niet.
Dan komen we door de taxfree shop en ik moet dus nieuwe remover hebben, ik wil een klein flesje remover kopen maar dat is er niet en de verkoopster moet eraan geloven dat ik nog steeds pissig ben, ze kan er niets aan doen een andere verkoopster komt haar te hulp. Ik zie de juiste remover maar 3x zo duur dan mijn eigen merk, ik denk wat kan het mij ook schelen ik heb het nodig en zeg tegen Herman, betaal jij even want mijn Australische dollars zijn op. Is dat spul altijd zo prijzig vraagt hij aan mij, nee normaal betaal ik er niet zoveel voor maar nu wel. De verkoopster adviseert mij om deze remover bij de volgende vlucht in de koffer te doen anders ben ik het weer kwijt.
Ik moet in Singapore heel veel geluk hebben gehad. Anders nog iets vraagt de verkoopster, ja tandpasta want die heb ik ook niet meer en ik wil wel mijn tanden kunnen poetsen. Dat hebben ze niet, ik herinner me tijdig dat ik nog een piepklein tubetje heb vanuit Singapore, sinds ik mijn shampoo vergeten ben spaar ik alle kleine tubetjes en flesjes uit de hotels op en morgen wanneer we inkopen gaan doen in de supermarkt dan koop ik wel weer tandpasta die ook de koffer in moet.
We hebben een heel gesprek met de verkoopster over onze reis en ik bied haar mijn verontschuldiging aan over mijn onuitstaanbare gedrag. Nog 3
vluchten te gaan.
We zien dat onze vlucht een half uur vertraging heeft, er komt nog een half uur bij. Uiteindelijk zitten we in de lucht met een dik uur vertraging, wat maakt het uit we zouden toch al tegen middernacht aankomen dat wordt nu iets later. Het hotel ligt 15 minuten rijden van het hotel en morgen moeten we dezelfde weg weer terug want het camper bedrijf ligt vlakbij het vliegveld. Een hotel vlakbij was gemakkelijker geweest maar daar had WTC op moeten letten en wij uiteraard ook. We laten ons er niet gek door maken. We maken immers een grote reis met een aantal vluchten en dan kan het soms wat anders lopen.
Aan boord blijft er een plek naast ons leeg, Herman gaat aan het gangpad zitten en ik blijf aan het raam zitten. Mijn favoriete plekje, al snel wordt er een warm bakje met eten geserveerd door de stewardess maar niet iedereen krijgt iets te eten. Onze namen worden genoemd en afgestreept op een stukje papier. Ik heb trek besef ik als de geuren ruik, ik open het doosje, noedels met groenten en ei. Ook een van mijn favoriete gerechten maar deze smaakt naar niets, maar ik heb sinds 12.00 niets meer gegeten en tegen 20.00 lust ik de inhoud van dit bakje wel. Nog een klein plakje zompige cake, een glas rode wijn en dit is mijn maal voor vandaag. Het licht in het vliegtuig wordt gedempt en ik ga een boek lezen op mijn tablet.
Tegen 00.30 zijn we geland in Christchurch, door de douane en een snuffelhond controleert nog of je etenswaren etc bij je hebt en natuurlijk zijn er weer Aziatische mensen die van alles in hun handbagage hebben zitten. 400.= boete.
Onze koffers moeten door Xray en dan weer door een controle en dan staan we buiten. Geld pinnen anders kunnen we de taxirit niet betalen en buiten staan busjes die gaan pas rijden op het moment dat deze vol zit.
We komen bij het Motel en gaan zoeken naar kamernummer 9 en die is niet te vinden, ook zou er een briefje op de deur hangen met onze naam en de sleutel onder de mat. Tot aan kamernummer 8 zien we maar geen 9 en daar staan we midden in de nacht en het is tegen 02.00 uur en alles is donker. Ik loop wat rond en Herman roept dat hij 9 heeft gevonden, briefje op de deur : welcome Hermanus Vroomen en de sleutel ligt onder de mat. Regen en 13 Gr. Maar het gaat beter worden. Wij zijn moe van deze dag. Vanaf morgen weer camperen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
