23 oktober

23 oktober
We nemen de ferry naar Magnetic island , we slaan de goede raad van onze dochter af en willen met eigen ogen kijken wat het is. Ook vandaag subtropisch warm, het eerste wat we doen als we in shoehorse bay aankomen is een liter water drinken want we raken aardig wat vocht kwijt. Een kopje koffie erbij dat zou niet gek zijn maar de barkeeper raadt ons dit af want zijn koffie is niet te drinken. Ik trakteer en de eerst volgende gelegenheid bestel ik koffie met een bananen /hazelnoot muffin. We zien allerlei pluimages voorbij komen en Ik zet mijn zonnebril op zodat ik alles goed kan observeren zonder dat iemand het in de gaten heeft.

We lopen wat rond en maken een plan van aanpak, welke boot nemen we terug, eten we op het eiland of in de stad? Maar ik denk dat we onze dochter gelijk moeten geven en besluiten tegen 17.00 terug te gaan en in de stad een hapje gaan eten want mijn koelkast is nu leeg op een paar bossen prei. We lopen een stukje terug en gaan naar een “wild life” park, het is maar net wat je van wild life mag verwachten maar ik mag een Koala beertje aanraken en vasthouden dus we gaan hier naar toe. Ondertussen rommelen mijn darmen en ja wel hoor, ook mijn huisdiertje is wakker. Ik neem nog even niets in en wacht af of hij vanzelf weer gaat slapen als ik naar het toilet ben geweest.

We gaan met nog een 10 tal andere personen het park in. De gids komt uit België, dat wil niets zeggen hoor. We mogen allerlei beesten vasthouden maar ik ben niet van alles gecharmeerd, reptielachtige beesten daar ben ik helemaal niet weg van en nu wil die Belgische mevrouw mij een kleine krokodil in mijn handen duwen, nou ik dacht het toch niet. Dan komt ze met een schildpad aanzetten en ik denk bij mijzelf, mens laat dat beest met rust en laat hem zwemmen in die poel.
We lopen verder en we komen bij de Kaketoe en papegaaiachtige dieren, kijk dat is meer mijn ding. Dus ik krijg er een paar op mijn arm geplant en bij een groene papegaai moet ik een zonnepitje tussen mijn lippen houden zodat de papegaai het dan kan pakken. Nu heb ik 25 jaar lang zelf een grijze roodstaart gehad en die nam je halve lip mee als je dit soort trukjes wilde uithalen, maar bij deze gaat het goed. We zien nog een bak met reptielen en Herman vindt dat ik mee moet doen met de rest van de aanwezigen om zoiets vast te houden. Oké , even meespelen en er wordt een donker kleurig beest op mijn handen gezet, hij reageert voor geen meter en ik staar een beetje dom naar hem. Alsjeblieft Herman jij mag hem hebben, ik ben er klaar mee. Ik kom voor de Koala. En ja hoor, daar zitten ze dan. We krijgen wat uitleg en dan mag ik eindelijk …….ik moet eerst nog leren hoe ik een boom moet nadoen want die beestjes klemmen zich vast aan een boom, dus ook aan de mens. Ik vind dat ik aardig voor Jan Doedel sta tegenover die andere mensen maar als dat beestje eenmaal aan mij hangt ben ik verkocht.

Ik mag niet kroelen, maar soms luister ik, of hoor ik niet goed, weet soms het verschil niet tussen luisteren en horen. Er worden foto’s gemaakt en ik heb het bewijs dat ik er een heb vastgehouden. Een andere koala mag ik wel aaien, die is pas een paar weken in dat park omdat ie aangereden is, ik aai hem zachtjes en vertel hem dat het goed komt . Hoe meer bomen er gekapt worden hoe meer Koala’s er uit hun leefomstandigheden worden verdreven. Herman maakt een hele mooie foto van mij en Berry (sorry, Beste vriend , maar zo heet hij echt).

Als laatste attractie wordt er een zwartkoppige boa om je hals gehangen, maar niet bij mij. Ik heb geen angst maar ik vind dit soort beesten helemaal niets. De Belgische gids die inmiddels Nederlands met ons praat roept vanaf de verte dat ik me niet zo moet aanstellen en het gewoon moet laten gebeuren, als blikken konden doden dan leeft deze lieftallige dame niet meer. Ik zeg heel hautain dat ik van dit soort dieren liever een handtas heb. Dat had ik nu net niet moeten zeggen, ik heb nog net genoeg tijd om het park te verlaten.

Aangezien er niet veel meer in mijn koelkast ligt gaan we uiteten, we zoeken naar de top 5 van allerbeste restaurants, helaas zijn er een aantal niet open op zondagavond, maar een Japans restaurant wat in die top staat wel. We nemen een taxi naar het centrum en het restaurant is goed gevuld. Ik ben degene die meestal dit soort gerechten mag bestellen, manlief weet het dan niet meer en er komen verschillende Japanse gerechten waaronder een rauwe bonito die zo ontzettend geweldig is dat ik dit gerecht niet meer in Nederland bestel. Deze vis wordt geïmporteerd uit Japan, is donkerrood van kleur en smelt weg op je tong, ik heb een heel gesprek met de ober over dit gerecht. We hebben formidabel gegeten en bij het afrekenen zeg ik tegen de ober dat hij de Cock mag bedanken. Wanneer we het restaurant hebben verlaten ligt Herman in een deuk en komt niet meer bij van het lachen, ik kijk hem geïrriteerd en zeer geërgerd aan, wat is er mis met mijn vertaling?

We wandelen terug naar onze camping, 1,6 km. Dat is goed om te doen maar halverwege de trip stopt het voetpad. Ik zie ook geen wandelende personen, we lopen over de weg maar zijn wel zo slim om rechts te lopen en na een dik half uur zijn we weer bij onze hut. Weer een dag vol met nieuwigheidjes en vragen, over een paar weken zien we onze Australische familie en dan mogen zij de antwoorden geven.