20 oktober

20 oktober
We proberen alle rondslingerende kleren weer in de koffer te krijgen en deze weer te sluiten. Ik krijg hem makkelijk dicht, dat is vreemd. Maar als ik de riem er weer heb om gedaan dan zie ik toch wat spullen die er ook in hadden gemoeten. Ik krab op mijn hoofd en denk na, nu is ie dicht, als ik hem weer open doe dan, och laat ook maar, ik stop de overige spullen in mijn handtas en in een plastic tas. Wanneer we de camper hebben dan richten we deze in en dan is alles opgelost. We zetten onze bagage bij de receptie, de dame past wel op onze spullen.

We nemen een taxi naar het verhuurbedrijf. Alle gegevens zijn al door Herman via Internet ingevuld dus we zijn zo klaar. We hebben mazzel, onze Van is geüpgraded naar een nieuwe, we hadden een wat oudere besteld van 3 jaar maar we krijgen een nieuwe, zie je wel het komt uiteindelijk allemaal goed. We krijgen uitleg maar ik hoop dat Herman het allemaal begrijpt, technische zaken komen bij mij altijd wat later.
Alles zit er in, potten en pannen, wat messen etc en elke kok moet met minimale attributen kunnen koken, dus ik ook. Ik koop niets bij zo moet het lukken, ben ook niet van plan om een 4 gangen diner te bereiden dat soort dineetjes ga ik over een paar weken wel in Sydney en Melbourne doen, daar zitten de sterren koks volgens Masterchef Australië. We rijden aan, meteen aan de linkerkant, ik heb een ezelsbruggetje bedacht:” links af, links uitkomen , rechtsaf, links uitkomen”. Nu ik het zo lees klinkt het een beetje kinderlijk maar tijdens het rijden, want ik “ rij” natuurlijk mee zolang Herman achter het stuur zit herhaal ik dit en het werkt.

We richten de hut in, netjes alles op hangertjes en zo dat gaat niet lukken met maar 2 kleerhangers, dus opvouwen en in de kastjes. Wij zijn in de verste verte geen kampeerders maar het zal wel lukken uiteindelijk.
Herman stelt de tomtom in, een leuke man verteld ons waar we naar toe mogen rijden. In Nederland hebben we Truus hier noemen we hem Piet. En we gaan richting Coles een grote supermarkt, we moeten de koelkast vullen. Een dame die toevallig staat te kijken geeft ons informatie. En ja hoor, het gaat prima. We doen onze boodschappen, Herman heeft mij een paar oogkleppen opgezet (Ik ga dit niet uitleggen). Wanneer we bij de kruiden uitkomen word ik meegesleurd naar de volgende rij, peper en zout daar moet ik het mee doen. Ik zie wat tubes met verse kruidenpasta in de koeling liggen en die drop ik vlug onder het brood in het boodschappenkarretje.
Wat witte wijn zou ook heerlijk zijn, die verkopen ze in een liquerstore en wanneer we wat aan het uitzoeken zijn zien we dame die ons de tip gaf van deze supermarkt. “Hè , Dutch People, you have to drink this wine from New Zeeland, the best there is”. Wij geloven haar meteen en nemen een fles mee voor vanavond.
We rijden vandaag maar 100 km, de kampeerplaats heeft Herman al uitgezocht en we slingeren langs een geweldige kustweg naar Port Douglas, hier blijven we een nacht. We worden heel erg vriendelijk ontvangen en we worden overal mee geholpen. Zo, de camper of Van, het is maar hoe je het wilt noemen staat op zijn pootjes.We zetten onze stoeltjes uit, met het tafeltje hebben we iets meer moeite maar ik zei al, kamperen zit er niet zo in bij ons. Zullen we dan maar meteen het bed opmaken? Ja, dat lijkt mij het beste, ik heb al wat obstakels gezien en we houden het leuk. Het tafelblad moet eraf, daar beginnen we mee. Dat is voor ons niet zo simpel, maar……..uiteindelijk is het blad er af. Dat moet er een tussen gelegd worden, aha dat is duidelijk maar dan hebben we nog een gat. We zoeken rond en we vinden nog een stuk hout. Hèhè, alles past maar dan, waar is de opvulling? Wij snappen echt niet veel. We zien een paar lange rollen bekleding die op de bank ligt en laat dat nu toch precies tegen elkaar aanpassen. Bed opmaken en de klus is geklaard maar nu kunnen we niet meer aan tafel eten. Nou het is vandaag zo’n 32 graden dat moet buiten ook wel lukken.
We zetten de camper van binnen op diepvries stand en gaan buiten zitten. We drinken even een fles water leeg en gaan dan wat op verkenning. We komen bij de zee aan en de meeste mensen zijn al weg het is tegen 18.00. We lopen het hele stadje door en nemen iets te drinken. Als ik aan de voorbereidingen van het eten denk dan mis ik toch een scherp mes, ik zou niets aan schaffen had ik tegen mijzelf gezegd maar toch. We lopen terug en ik ga mijn red snapper filet bereiden dit is een van mijn favoriete vissoorten. Daar wil ik noedels bij koken met verschillende soorten groenten, maar waar zijn de noedels? We zoeken de hele camper af, het bed is opgemaakt en daaronder hebben we wat spullen opgeslagen maar de noedels heb ik niet meer gezien. Maar zoals elke goede kok bedenk ik wat anders. Herman gaat buiten zitten met een drankje.

Ik begin met kokerellen en op een gegeven moment komt Herman even kijken. Lukt het allemaal, “vraagt hij”. Ik mompel wat en zeg dat ik ook de lucifers kwijt ben en de laatste fles met water. Ja, die liggen onder de bank en nu is het bed opgemaakt en daar kunnen we niet meer bij. Dit vertel ik kortaf, oh moet ik mijn zwembroek aandoen om deze te zoeken, vraagt Herman lollig, ja, is mijn antwoord en zet dan ook meteen je duikbril op met snorkel want het zal wel even duren voordat je alles hebt gevonden. Maar dit breekt toch weer het ijs,. Uiteindelijk zet ik een mooi stuk gebakken vis neer met gebakken zoete aardappel, knoflook en rode paprika. Het smaakt heerlijk volgens Herman, natuurlijk is dat zo, ik zet nooit iets op tafel wat ik niet vind smaken.
We eten buiten en de temperatuur is nog steeds hoog maar tegen 20.00 gaan de meeste gasten naar binnen , de deur gaat dicht en voor 21.00 is het overal donker. Het lijkt wel een 60+ camping. We gaan niet voor 21.00 naar bed hoor ik Herman roepen, nee natuurlijk niet, maar voor 21.30 is het zeer rustig naast mij in de stoel.